لکنت

لکنت در کودکان و بزرگسالان دیده میشود:

1)کودک: لکنت رشدی در طول دوران کودکی رخ می دهد. علامت های گفتاری واضح آن عبارتند از: تکرار کل کلمه یا بخشی از کلمه( مثل ماماما مان)، کشیده گویی (مثل س س س سلام) و یا مکث های طولانی و قفل بر روی بعضی از صداها. لکنت اکتسابی معمولا دیرتر شروع می شود اما در کودکان هم ممکن است دیده شود و ممکن است با یک اتفاق مشخص همراه باشد.

ممکن است ببینیم که در طول زمان کم کم استراتژی های سازگاری با این مشکل(مانند جایگزین کردن کلمات سخت، اجتناب از موقعیت) یا تغییراتی در رفتار غیرکلامی در کودک پدیدار شود. علاوه بر آن، ترس از لکنت ممکن است منجر به پریشانی روانی یا عاطفی شود.اگرچه خیلی از کودکان ممکن است لکنت را پشت سر بگذارند اما مداخله زود هنگام برای همه ی کودکانی که لکنت می کنند باعث کاهش ریسک لکنت در آینده میشود. همچنین مشکلات عاطفی بعدی را برای کسانی که دوره لکنتشان بیشتر طول میکشد کاهش میدهد.

2)بزرگسال: لکنت در بزرگسالان یا از کودکی ادامه داشته و درمان نشده یا اکتسابی( به دنبال یک اتفاق بوجود آمده) است. افراد دارای لکنت در این سنین، تکرار های بخشی از کلمه و کل کلمه ی تک هجایی و نیز کشیده گویی های تنشی را نشان می دهند. اما گیر های پر تنش و تقلا آشکار ترین علامت لکنت هستند. در این سن فرد ممکن است از ترفند های رهایی، از قبیل حرکات بدنی یا کلامی مختصر(مثل آه،ام)استفاده کند تا از لکنت ها آزاد شود. همچنین ممکن است از راهکار های اجتنابی از قبیل آغازگر ها، جانشینی های کلمه، حاشیه گویی ها و اجتناب از موقعیتهای گفتاری سخت استفاده کند. او ناامیدی و خجالت بیشتری را نسبت به کودکان پیش از مدرسه تجربه می کند و پیش بینی بیشتری از لکنت در صداها، کلمات و بسیاری از موقعیت های گفتاری خاص دارد. ترس عمده اش از خود لحظه ی لکنت است و مفهوم قابل تعریفی ازخود به عنوان یک فرد دارای لکنت دارد.​